Του π. Ηλία Μάκου
Ξαναεμφανίστηκαν στο προσκήνιο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αυτοαποκαλούμενοι “προφήτες”, ελληνικής καταγωγής, της ονομαζόμενης, “Εκκλησίας όλων των Εθνών” (με κέντρο δράσης τη Θεσσαλονίκη, αλλά και με παρουσία σε Αθήνα και Αμερική), που ισχυρίζονται ότι διώχνουν δαιμόνια από τους ανθρώπους, απευθυνόμενοι σε αφελείς.
Μάλιστα οι τελετές τους προβάλλονται και διαφημίζονται μέσω του διαδικτύου, αν και με την πρώτη ματιά φαίνεται ότι πρόκειται για “στημένες” καταστάσεις.
Φυσικά δεν είναι άγνωστο το φαινόμενο αυτό των ψευδοθαυμάτων είτε από θρησκείες είτε από αιρέσεις, ακόμη και μέσα στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας παρατηρείται μερικές φορές από διάφορους ασυνείδητους, στ’ όνομα του Θεού πάντοτε!
Πού “ποντάρουν” οι κάθε είδους και θρησκείας θεομπαίχτες και “θαυματοποιοί”; Στο μαύρο, στο κατάμαυρο αδιέξοδο του ανθρώπου.
Οι άνθρωποι στην εποχή μας αποθεώνουμε έναν ψεύτικο κόσμο, πλημμυρισμένο με τα “θαύματα”της τεχνολογίας, μέσα από μια λογική του παραλόγου, από την οποία αντλούμε τη δύναμή μας!
Προβάλλοντας και υπεραιξέροντας το εγώ μας, βρισκόμαστε μπροστά στο χάος, που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Μα, δεν φαίνεται να καταλαβαίνουμε το λάθος μας. Έτσι το τραγικό στοιχείο στη ζωή μας κυριαρχεί, κλείνοντας τις διεξόδους , και καταδικάζοντάς μας σε ψυχική ασφυξία.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκουν χώρο οι επιτήδειοι όλων των αποχρώσεων, βλέποντας ότι οι προδομένοι από τον ίδιο τον εαυτό τους άνθρωποι, δεν φαίνεται να συνέρχονται.
Κι όμως, οι άνθρωποι μπορούμε να συνέλθουμε, όχι πιστεύοντας και ακολουθώντας πρόσωπα, αλλά με το να ξεπηδήσει μέσα από την οδύνη της απελπισίας μια ελπίδα ξεχασμένη και περιφρονημένη. Και αυτή η ελπίδα είναι οι αξίες της πίστης, σωστό σωσίβιο στις τρομακτικές ώρες της συντριβής και του ολέθρου.
Με βάση τις αξίες της πίστης δεν χρειαζόμαστε τους “θαυματοποιούς” και τα “θαύματά”τους, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να παλεύουμε στη ζωή με αγωνιστική διάθεση, χωρίς κοινωνικούς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, έτσι ώστε να νοηματοδοτήσουμε με ευτυχία τα καθημερινά και τα ανθρώπινα και να κάνουμε μεγάλα και σημαντικά τα μικρά και ασήμαντα, τέλεια και άριστα τα ατελή και τα άσχημα, χρηστά τα άχρηστα.
Με πυλώνες το ήθος μας, τη λειτουργική συμπεριφορά μας, την ανόθευτη πίστη μας και τον ορθό σκοπό μας, οι θρησκευτικοί “τσαρλατάνοι” δεν θα βρίσκουν εύκολα κορόιδα.
Αν με την ελπίδα βαδίζουμε οι άνθρωποι προς το μέλλον, διαμορφώνοντας την προοπτική της ζωής μας, με την ελπίδα διαμορφώνουμε και μια προοπτική, που δεν περιορίζεται στα όρια του κίβδηλου κόσμου, αλλά τον υπερβαίνει.
Τότε δεν θα παρασυρόμαστε από άτομα, που μας υπόσχονται θεραπεία “δια πάσαν νόσον…”, χρησιμοποιώντας, τέτοια αυθάδεια και ύβρις, ως “όργανό” τους το θείο στοιχείο, αφού μόνο η εσώτερη επαφή μας με το Θεό είναι το… όχημα που μας οδηγεί στην αλήθεια και στη λύτρωση από κάθε στεναγμό.
Μην εξαρτούμε την πορεία μας από πρόσωπα ή μηχανισμούς, που υπάρχει η πιθανότητα να δρουν τυχοδιωκτικά, γιατί θα έρθουμε αντιμέτωποι με την αναποτελεσματικότητα και την όλο και μεγαλύτερη κατάπτωσή μας.
Και θα γινόμαστε όλο και πιο ανελεύθεροι, θα δουλωνόμαστε όλο και περισσότερο και θα ανακαλύπτουμε όλο και νέες εξαρτήσεις και η χαρά μας θα είναι όλο και πιο πενιχρή και πρόσκαιρη.
Εύκολα αναμιγνύεται, όταν δεν υπάρχει πραγματική κοινωνία με τον Θεό και λείπει η υγιής θρησκευτικότητα, η αλήθεια με το ψέμα, η πίστη με τη δεισιδαιμονία και την παραπλάνηση.
Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνουμε και να είμαστε, με τη συνείδηση της πίστης, συγκροτημένες ώριμες κι ελεύθερες προσωπικότητες, ώστε να ξεχωρίζουμε το άγιο από το άγριο, το αγαθό από το απατηλό, το ωφέλιμο από το ανώφελο.