Τρία είναι τα συμπεράσματα από το συνέδριο που έκαναν οι «Άρχοντες» του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Αθήνα. Σε επίπεδο οργάνωσης, όλα εξελίχθηκαν ομαλά. Ήρθαν αυτοί που έπρεπε να έρθουν και η ομάδα του «φάδερ Άλεξ Καρλούτσου» τα έφερε άριστα σε πέρας κατά το πρόγραμμα.
Οι Άρχοντες πήγαν – ήρθαν και έμειναν με μια πίκρα μόνο για την απαξίωση που τους επιφύλαξε η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός. Το σχολίασαν, το ανέλυσαν και του το φυλάνε «κρατούμενο», έλεγαν αποχωρώντας. Δεύτερο συμπέρασμα είναι η αλλοπρόσαλλη πολιτική της κυβέρνησης στα θέματα των ομογενών και του Πατριαρχείου. Τα έχουν κάνει λίγο σαλάτα, για να τα λέμε πώς έχουν τα πράγματα.
Χωρίς στρατηγική
Ο πρωθυπουργός, χωρίς σχέδιο, κινήθηκε αλλοπρόσαλλα στην προκειμένη περίπτωση. Επικαλέστηκε βεβαρημένο πρόγραμμα για να μη δεχθεί τους άρχοντες και συνάντησε τον … «άρχοντα της εξωτερικής μας πολιτικής» Έντι Ζεμενίδη. Τον πρόεδρο ενός σωματείου στο Σικάγο με – ένας Θεός ξέρει- πόσα μέλη που, ατύπως, έχει εξουσιοδοτηθεί να ασκεί εξωτερική πολιτική για τη χώρα μας.
Τρίτο συμπέρασμα είναι πως είτε εντός είτε εκτός χώρας, οι Έλληνες θα κατατρώγονται. Θα κοιτάνε την καμπούρα του άλλου. Επιχειρηματίες από την ομογένεια, υπουργοί, μεγαλόσχημοι Αρχιερείς, απλοί Άρχοντες και ενδιάμεσοι, αντί να συνεργαστούν για το καλό του ελληνισμού και του τόπου, γκρινιάζουν θάβοντας τον διπλανό τους.
Αν ένα πράγμα έχει δώσει αυτή η κυβέρνηση στον τόπο, είναι το στίγμα πως το να θάβεις τον διπλανό είναι και έργο προόδου. Κάνεις τη δουλειά σου ανενόχλητος, αφού τα βλέμματα είναι στραμμένα αλλού.
Εμμονές
Ελληνοκυπριακής καταγωγής δημοσιογράφος με πολυετή πορεία στην ομογένεια και σεβαστή – μέχρι πρόσφατα- πορεία στον χώρο, ασχολήθηκε με όσα γράφει η στήλη. Υπονοεί στο μπλογκ του πως έχουμε αναλάβει (με αμοιβή κιόλας!) να στηρίζουμε συγκεκριμένα συμφέροντα και άλλες μπαρούφες.
Το πώς πορεύεται ο Ελπιδοφόρος, ας το κρίνει ο Πατριάρχης και ο λαός. Εμείς τα γράφουμε και δεν χαριζόμαστε είτε στον Αμερικής, είτε στον Χαλκηδόνος, είτε στον Διαματάρη, είτε στον Ζεμενίδη. Σεβόμαστε την πορεία του και δεν θα ασχοληθούμε περαιτέρω.
Κάτι απλώς τελευταίο: επειδή κάνει συχνά πυκνά λόγο για το «Σπίτι της Τουρκίας» στις ΗΠΑ, γιατί δεν ψέγει την κυπριακή κυβέρνηση που ενώ ο Ελπιδοφόρος πήγε στα εγκαίνια του τουρκικού σπιτιού στην Ν. Υόρκη, τον δέχεται με δόξες και τιμές ακόμη και σήμερα;
Η ελληνική κυβέρνηση, τάχα θιγμένη, κάνει το βαρύ πεπόνι. Είναι πιο ευαίσθητη η ελληνική κυβέρνηση από την κυπριακή στα θέματα της Κύπρου;
Γιατί δεν ασκεί κριτική στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη που πέρυσι δέχτηκε να συναντήσει τον Ταγίπ Ερντογάν ως οικοδεσπότη στο «Σπίτι της Τουρκίας» και δεν απαίτησε να συναντηθούν σε ουδέτερο έδαφος όπως πχ. έναν χώρο στα γραφεία του ΟΗΕ;
Καλή η κριτική στη δημοσιογραφία, όμως η εμμονή είναι καταστροφική.
“Μελχισεδέκ”
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”