Πανήγυρη Αγ. Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Μητρόπολη Βεροίας

Την Κυριακή 28 Ιουλίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζονται Ιερό Ναό Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στο Δημοτικό Διαμέρισμα Αγίας Τριάδος του Δήμου Αλεξάνδρειας.

Στό τέλος της θείας Λειτουργίας ευλόγησε τα μήλα της Αγίας Ειρήνης και ανέγνωσε ευχή εις εκκλησιαστική διακονία στον Ιεροψάλτη της Ενορίας.

Ομιλία του Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

«Και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή από τον ορίων αυ­των».

Στη διάρκεια της δημόσιας ζωής του ο Χριστός, όπως είναι γνωστό, επιτέλεσε πολλά θαύματα. Ήταν συχνό μάλιστα το φαινόμενο, κα­θως περνούσε από διάφορα χωριά και πόλεις της Γαλιλαίας και της Ιουδαίας, να τον συναντούν αν­θρωποι ασθενείς και ταλαίπωροι και να του ζητούν να τους θερα­πεύ­σει από τις ασθένειές τους.

Το ίδιο συνέβη και στη χώρα των Γεργεσηνών, από την οποία, όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελι­κό ανάγνωσμα περνούσε ο Χρι­στός. Δεν συνάντησε όμως κάποι­ους ασθενείς, οι οποίοι δοκιμαζόταν από μία σωματική ασθένεια, αλλά δύο δαιμονιζομένους. Δύο ανθρώπους, στους οποίους το πο­νη­ρό πνεύμα είχε εγκατασταθεί μέσα τους και τους είχε κάνει υπο­χείριά του. Γι’ αυτό και έμεναν έξω από την πόλη, μακριά από τους άλλους ανθρώπους.

Ο Χριστός γνώριζε τη δύναμη του πονηρού και το κακό που κά­νει στον άνθρωπο, όταν τον καταλάβει. Αλλά και τα πονηρά πνεύ­ματα γνώριζαν τη δύναμη του Χριστού και φοβόταν μήπως τα αναγκάσει να βγουν από τους ανθρώπους που εξουσίαζαν. Γι’ αυτό και όταν ο Χριστός πλησιά­ζει, οι δαίμονες τον παρακαλούν να μην τους βασανίσει, αλλά να τους επιτρέψει να μπουν σε μία αγέλη χοίρων που έβοσκε στην περιοχή.

Και πράγματι ο Χριστός ικανο­ποιεί το αίτημά τους. Ελευθερώ­νει τους δύο δυστυχείς δαιμονισμένους, και επιτρέπει στους δαί­μο­νες να μπουν στην αγέλη των χοίρων, οι οποίοι όμως πέφτουν στον γκρεμό και πνίγονται στη θά­λασσα.

Ο ιερός ευαγγελιστής δεν μας λέγει τι έκαναν στη συνέχεια οι άνθρωποι που ελευθερώθηκαν από τα δαιμόνια, αλλά μας περιγράφει την αντίδραση των κατοί­κων της πόλεως, όταν πληροφορήθηκαν ότι είχαν χάσει μία πολύ­τιμη αλλά παράνομη πηγή εσό­δων, καθώς ο Μωσαϊκός νόμος απαγόρευε την εκτροφή χοίρων.

Έτσι, αντί να ευχαριστήσουν τον Χριστό για το θαύμα της θερα­πείας των δαιμονιζόμενων, πήγαν όλοι μαζί εκεί που ήταν ο Χριστός, «και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβεί από τον ορίων αυ­τών». Παρακάλεσαν τον ευεργέτη τους να φύγει μακριά τους.

Πόσο παράξενη και ακατανόητη η παράκλησή τους! Όμως η συνύ­παρξη του Χριστού με την αμαρτία είναι αδύνατη. Και εάν οι Γεργε­ση­νοί δεν ήταν δέσμιοι των δαιμό­νων, όπως οι θεραπευθέντες συμ­πο­λίτες τους, ήταν δέσμιοι της φιλο­χρη­ματίας τους, που τους οδη­γούσε στην καταπάτηση της εντολής του Θεού.

Αν, λοιπόν, δεν τηρούσαν τον νόμο του Θεού, πως θα ήταν δυνατόν να συνυπάρξουν με τον νομοθέτη, με τον Ιησού Χριστό; Ήταν αδύνατον, γι’ αυτό και του ζήτησαν να φύγει από την πόλη τους.

Το αντίθετο από αυτό που συνέ­βη με τους Γεργεσηνούς συνέβη όμως με την εορταζομένη σήμερα αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, την οποία τιμούμε και πανηγυρί­ζουμε στον ιερό αυτόν ναό.

Εκείνη, από την επιθυμία της να εφαρμόζει πιστά και απόλυτα τις εντολές του Θεού και από τον πόθο της να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στον Χριστό, εγκατέλει­ψε τα πάντα. Αρνήθηκε τις ανέ­σεις και τα πλούτη που της εξα­σφάλιζε η αρχοντική της καταγωγή και η οικογένειά της. Αρνή­θηκε έναν γάμο με επιφανή αξιω­μα­τούχο του Βυζαντίου, που θα την καθιστούσε μέλος της αυτο­κρα­τορικής αυλής. Και το μόνο που επεδίωξε είναι να ευρίσκεται μαζί με τον Χριστό, να επικοινω­νεί μαζί του με την προσευχή και τη μελέτη, να ζει εφαρμόζοντας καθημερινά το θέλημά του με ταπείνωση και υπακοή.

Γι’ αυτό και, όταν ήλθε από την πα­τρίδα της, την Καππαδοκία, στην Κωνσταντινούπολη, αντί να σπεύσει στα ανάκτορα του επι­γείου βασιλέως, κατέφυγε στο κα­τοικητήριο του επουρανίου βασιλέως Χριστού, στη Μονή Χρυσο­βαλάντου, όπου και φόρεσε το μοναχικό ένδυμα και έζησε στην υπακοή των εντολών του Χρι­στού. Και γι’ αυτή την υπακοή της έλαβε η αγία Ειρήνη ουράνια χαρί­σματα από τον Θεό και τη χάρη των θαυμάτων, με την οποία ευερ­γετεί και σήμερα όσους επιζητούν τη βοήθειά της.

Εορτάζοντας και τιμώντας τη μνήμη της σήμερα, ας μιμηθούμε το παράδειγμά της, και ας προ­σπαθήσουμε με τις πράξεις μας, με τη ζωή μας, με τις επιλογές μας, να μην διώχνουμε τον Χριστό, αλλά να αποδεικνύσουμε ότι θέλουμε και επιζητούμε να είμαστε κοντά του, ότι θέλουμε τον Χριστό στη ζωή μας, για να μας αγιάζει και να μας χαριτώνει, ώστε να ζούμε πάντοτε ενωμένοι μαζί του.