Του π. Ηλία Μάκου
Συνεδρίασε το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διαθρησκειακού Συμβουλίου της Αλβανίας, στο οποίο συμμετείχε ο Επίσκοπος Βίλιδος Άστιος ως εκπρόσωπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, όπου συζητήθηκαν οι προκλήσεις της εποχής για την αλβανική κοινωνία.
Αυτές οι προκλήσεις έχουν να κάνουν με τον θεσμό της οικογένειας, την προστασία του του περιβάλλοντος, την εκπαίδευση και άλλα ζητήματα.
Θα υπάρξει ένταξη των σύγχρονων προβλημάτων στο πενταετές σχέδιο, που επεξεργάζεται ομάδα ειδικών επιστημόνων, του Διαθρησκευτικού Συμβουλίου, ώστε να προταθούν λύσεις για την αντιμετώπισή τους, αλλά και να καθοριστούν απέναντι σ’ αυτά οι στόχοι και η στρατηγική των θρησκευμάτων.
Το Διαθρησκειακό Συμβούλιο Αλβανίας, πρόεδρος του οποίου αυτή την περίοδο είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αποτελεί μια απόδειξη ότι οι θρησκείες, χωρίς να παραβιάζουν τις δογματικές τους αρχές, μπορούν να συνεργάζονται σε κοινωνικά θέματα, με βασικό θεμέλιο την αγάπη προς το συνάνθρωπο.
Στην Αλβανία, μέσα από αυτή τη συνεργασία, την οποία εμπνεύστηκε και στην οποία πρωτοστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, αξιολογώντας ότι ο φανατισμός δεν οδηγεί στο φως, αλλά στο σκοτάδι, έχουν αποφευχθεί αναστατώσεις στην κοινωνία και έχει εξασφαλιστεί συνθήκες ειρηνικής συνύπαρξης σ’ ένα πολυθρησκευτικό περιβάλλον.
Η συνεργασία αυτή, που χαρακτηρίζεται πρότυπη, αναγνωρίζεται και επαινείται για τα θετικά της αποτελέσματα όχι μόνο στην Αλβανία, αλλά και διεθνώς.
Ο αληθινός σεβασμός της θρησκευτικής ελευθερίας κάθε ανθρώπινου προσώπου και της αξιοπρέπειάς του, είναι η σταθερή γραμμή πλεύσης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.
Επεδίωξε και τα κατάφερε στην Αλβανία οι ειρηνικές φωνές και πράξεις των θρησκειών να αποτελούν πνεύμονες συνεργασίας και να χρησιμοποιηθούν παραγωγικά προς όφελος του λαού.
Η θρησκευτική συνείδηση με την ποικιλία των μορφών της, έχει τη δυνατότητα να συμβάλλει με διαφόρους τρόπους στην ανάπτυξη ειρηνοφόρων τάσεων και, γενικότερα, στην καλλιέργεια της αλληλοκατανόησης.
Βαθιά πεποίθηση του κ. Αναστασίου, που αποτελεί και στάση ζωής του, είναι ότι η αναχαίτιση των κοινωνικών προβλημάτων αρχίζει από μέσα μας, από το βάθος της υπάρξεώς μας.
Συνδέεται με την ταπείνωση, τη συγγνώμη, την ελευθερία από το μίσος, από την πικρία, τη ζήλεια και ανθεί με τη διαρκή κοινωνία με τον Θεό.
