Την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου (μετά της Υψώσεως) το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.
Στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε μνημόσυνο για τα θύματα της Μικρασιατικής καταστροφής, με την παρουσία των τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών.
Αμέσως μετά μετέβη στο προσφυγικό μνημείο στην περιοχή Τσερμένι όπου τέλεσε τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως των θυμάτων και ακολούθησε κατάθεση στεφάνων.
Διαβάστε το μήνυμα του Μητροπολίτη:
«Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός».
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ακούσαμε τον ίδιο τον Κύριό μας να καλεί όποιον θέλει να τον ακολουθήσει, να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του. Τον ακούσαμε να ορίζει δηλαδή ως τις δύο προϋποθέσεις για να γίνει ο άνθρωπος ακόλουθός του την άρνηση του εαυτού του και την άρση του προσωπικού του σταυρού.
Τι εννοεί όμως ο Χριστός με τις δύο αυτές προϋποθέσεις; Πως μπορεί ο άνθρωπος να αρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον σταυρό του; Και ποιος είναι αυτός ο σταυρός τον οποίο καλείται να άρει;
Τις απαντήσεις στα εύλογα αυτά ερωτήματα, που μπορεί να απασχολούν τον καθένα μας, τις δίδει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα. Τι μας λέγει; «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Δεν ζω πλέον εγώ, λέγει ο μέγας απόστολος Παύλος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός.
Να, λοιπόν, τι σημαίνει να αρνηθούμε τον εαυτό μας. Σημαίνει να κάνουμε αυτό που έκανε ο απόστολος Παύλος. Δεν ζούσε αυτός, ζούσε μέσα του ο Χριστός. Είχε αρνηθεί δηλαδή ο απόστολος τη θέλησή του, είχε αρνηθεί τις επιθυμίες του, είχε αρνηθεί τη γνώμη του, είχε αρνηθεί οτιδήποτε προερχόταν από τον εαυτό του και είχε ταυτίσει τη ζωή, τη θέλησή του, τις επιλογές του, τα πάντα με τον Χριστό.
Τίποτε δεν υπήρχε στον εαυτό του το οποίο να διαφοροποιείται από τον Χριστό. Τίποτε δεν υπήρχε στη ζωή του που να την κάνει να διαφέρει από τη ζωή του Χριστού. Ο Χριστός ζούσε μέσα του, τη δική του ζωή εμιμείτο, στο δικό του θέλημα υπάκουε, έχοντας απαρνηθεί με τον τρόπο αυτό και όλες τις αδυναμίες του.
Δεν περιορίσθηκε όμως ο απόστολος Παύλος στην απάρνηση του εαυτού του, αλλά προχώρησε στην εφαρμογή και της δευτέρας προϋποθέσεως, σήκωσε δηλαδή και τον σταυρό που ζητά ο Κύριός μας από τους ακολούθους του. Και ο σταυρός τον οποίο σήκωσε, αλλά και καλείται και ο κάθε πιστός να σηκώσει, είναι η ζωή του Χριστού που θέλει να ζήσει αντί για τη δική του.
Είναι όντως σταυρός η εν Χριστώ ζωή, γιατί δεν είναι μία εύκολη και άνετη ζωή. Είναι στενή και τεθλιμμένη οδός, όπως λέγει ο ίδιος ο Χριστός. Είναι σταυρός, όπως σταυρός ήταν και η επίγεια ζωή του Χριστού, ο οποίος δεν σταυρώθηκε μόνο, αλλά υπέμεινε και την κακία, τη συκοφαντία, την πονηρία και την αχαριστία των ανθρώπων. Είναι σταυρός η εν Χριστώ ζωή, γιατί ο άνθρωπος βρίσκεται αντιμέτωπος με θλίψεις, με δοκιμασίες και με διώξεις, όπως μας προειδοποιεί ο ίδιος ο Κύριός μας, αλλά γιατί πρέπει να βιάζει και ο ίδιος τον εαυτό του, καθώς «η βασιλεία του Θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν».
Έτσι έκανε πράξη στη ζωή του τον λόγο του Κυρίου «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος, ώστε να διακηρύσσει με παρρησία ότι δεν ζει ο ίδιος, αλλά ζει μέσα του ο Χριστός, και συγχρόνως να καλεί και εμάς να τον μιμηθούμε και να εφαρμόσουμε την εντολή του Χριστού.
Το δικό του παράδειγμα ακολούθησε και ο εορταζόμενος σήμερα άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο μυσταγωγός, που ζούσε τον Χριστό με τη θεία Λειτουργία, την οποία ερμήνευσε, αλλά και σήκωσε τον προσωπικό του σταυρό μαζί με τον σταυρό του ποιμνίου του, του λαού της Θεσσαλονίκης, που δοκιμαζόταν από τις πολιορκίες και την απειλή των Τούρκων και της αλώσεως.
Το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου ακολούθησαν όμως και oι άγιοι ιερομάρτυρες και εθνομάρτυρες Μητροπολίτες Χρυσόστομος Σμύρνης, Αμβρόσιος Μοσχονησίων, Γρηγόριος Κυδωνιών, Προκόπιος Ικονίου, Ευθύμιος Ζήλων και οι συν αυτοίς αναιρεθέντες κατά τη Μικρασιατική καταστροφή, τη μνήμη των οποίων επιτελούμε σήμερα.
Ζούσαν με τον Χριστό στην ψυχή τους και γι᾽ αυτό δεν φοβήθηκαν ούτε το μαρτύριο ούτε τον θάνατο. Έμειναν μέχρι την τελευταία στιγμή δίπλα στο χειμαζόμενο ποίμνιό τους, για να το στηρίξουν και να το ενισχύσουν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, ενώ θα μπορούσαν να είχαν σώσει τη ζωή τους. Ζούσαν με τον Χριστό, γι᾽ αυτό και δεν δυσκολεύθηκαν να σηκώσουν όχι μόνο τον προσωπικό τους σταυρό, αλλά και αυτό των διωγμών του Μικρασιατικού Ελληνισμού και του μαρτυρίου. Και έτσι παρέμειναν και στη ζωή και στο μαρτύριο ενωμένοι με τον Χριστό, για να λάβουν τον στέφανο της δικαιοσύνης στον ουρανό και να διδάσκουν και εμάς με το παράδειγμά τους να ακολουθούμε τον Χριστό ως αληθινοί μαθητές του σηκώνοντας όποιον σταυρό κληθεί να αναλάβει ο καθένας μας.