Μήνυμα για την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών εξέδωσε ο Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμων.
Στο μήνυμά του αναφέρει “Στόχος της εκκλησιαστικής προσέγγισης είναι η ανάγκη να δοθεί προτεραιότητα στο πρόσωπο, τερματίζοντας το στίγμα και τις διακρίσεις και ενισχύοντας συνεργατικά την πρόληψη. Εάν πρέπει να αποδεχθούμε τον όρο «εξάρτηση» ας του προσδώσουμε θετικό περιεχόμενο : εξαρτώμεθα από την πηγή της ζωής, τον Χριστό και την Εκκλησία Του, για να αντισταθούμε στις παθογένειες ενός απρόσωπου μοντέλου ζωής”.
Παρατίθεται το μήνυμα του Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής
Η 26η Ιουνίου χαρακτηρίζεται ως Διεθνής Ημέρα κατά της Χρήσης και της Παράνομης Διακίνησης Ναρκωτικών και αποτελεί ημέρα προβληματισμού και ευθύνης.
Προβληματιζόμαστε απαξάπαντες πάνω στο βασικό ερώτημα: γιατί στις σύγχρονες κοινωνίες, η χρήση, η κατάχρηση και τέλος η εξάρτηση σε ψυχοτρόπες ουσίες δικαίως χαρακτηρίζεται μάστιγα; Είναι το απορρέον ιλιγγιώδες οικονομικό κέρδος των παραγωγών; Είναι η υιοθέτηση ενός ανορίωτου δυτικότροπου μοντέλου ζωής; Είναι μία χιμαιρική προσπάθεια συντήρησης του μυθικού – φαντασιακού ψυχικού μηχανισμού του ανθρώπου; Μπορεί να είναι κάτι από αυτά και πολλά ακόμη, σύμφωνα με την ιατρική και τις λοιπές ειδητικές επιστήμες.
Όμως το μείζον που υπαγορεύει η παρούσα ημέρα για τους παγκοσμίους οργανισμούς, τους θεσμούς, τους κοινωνικούς φορείς, έχει σχέση με την έννοια της ευθύνης, ως μετρήσιμης πράξης, περισσότερο από τον προβληματισμό. Και σε αυτή την λογική συνδέονται οι καθημερινές, διακριτικές, επίμονες και αγαπητικές δράσεις της τοπικής Εκκλησίας, των ενοριακών μας κοινοτήτων, απέναντι όχι στο φαινόμενο, αλλά στα πρωταγωνιστικά πρόσωπα της ουσιοεξάρτησης : τους πάσχοντες και τις οικογένειές τους.
Στόχος της εκκλησιαστικής προσέγγισης είναι η ανάγκη να δοθεί προτεραιότητα στο πρόσωπο, τερματίζοντας το στίγμα και τις διακρίσεις και ενισχύοντας συνεργατικά την πρόληψη.
Εάν πρέπει να αποδεχθούμε τον όρο «εξάρτηση» ας του προσδώσουμε θετικό περιεχόμενο : εξαρτώμεθα από την πηγή της ζωής, τον Χριστό και την Εκκλησία Του, για να αντισταθούμε στις παθογένειες ενός απρόσωπου μοντέλου ζωής.
Εάν πρέπει να συμφιλιωθούμε με τους όρους «χρήση» και «κατάχρηση», ας τους συνδέσουμε επίσης με θετικές δράσεις: σε σχέση προς το φυσικό μας περιβάλλον, προς διασφάλιση των παγκοσμίων αγαθών της ειρήνης και της προόδου, ως ανασχετικών του φόβου και της αγωνίας που οδηγούν στις ουσίες.
Αυτό ίσως είναι το πρώτο καλό βήμα μιας κοινωνίας σε μία μακρά πορεία εξάλειψης ενός πολύπλοκου και δύσκολου προβλήματος, όπως αυτού των ναρκωτικών.