Ο αποκεφαλισμός του, κατά τα λοιπά συμπαθούς, Γιάννη Χρυσουλάκη από τη γενική γραμματεία αποδήμων ήταν αναμενόμενος. Τον Μάρτιο σας είχε ενημερώσει η στήλη πως επίκειται η αντικατάσταση.
Τον είχαν βάλει τύποις τον άνθρωπο σε αυτή τη θέση. Έναν άνθρωπο να βάζει τζίφρα στα έγγραφα. Από εκεί και πέρα κουμάντο στις κυβερνήσεις Μητσοτάκη τη μία έκανε ο οικογενειακός φίλος Μητσοτάκη, ο Λημνιός Αντώνης Διαματάρης. Που συστηνόταν, να θυμίσουμε ως πτυχιούχος του Κολούμπια, αλλά η μόνη σχέση που είχε με το Κολούμπια όταν ήταν υφυπουργός ήταν η κατοχή κάτι δίσκων της θρυλικής ομώνυμης δισκογραφικής.
Μετά που μας έφυγε ο Αντώνης Διαματάρης ήρθε ο λομπίστας Έντι Ζεμενίδης. Κι αυτός με σχέσεις φιλικές με την οικογένεια Μητσοτάκη, υποδυόταν το δεξί χέρι του γερουσιαστή Μενέντεζ.
Μέχρι που κόπηκε το… μακρύ χέρι του Μενέντεζ από τις αμερικανικές αρχές, όταν αποδείχτηκε δωροδοκία υπέρ αιγυπτιακών συμφερόντων. Εκεί τελείωσε η επιρροή Μενέντεζ και μαζί και το μεροκάματο του Έντι Ζεμενίδη.
Στο περιθώριο η Εκκλησία
Η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους απόδημους είναι όλη λάθος από την αρχή. Πέταξε την Εκκλησία από τη μέση και προσπάθησε με λομπίστες να μιλήσει στους απόδημους.
Ποιος χαίρει μεγαλύτερου σεβασμού στις κοινωνίες των αποδήμων και έχει μεγαλύτερα περάσματα; Ο απλός παπάς στο Μόναχο, ο Ορθόδοξος ιερέας που λασπώνει τα παπούτσια του στην Αφρική ή την Νότια Αμερική κάνοντας ιεραποστολή, ο κληρικός της Μελβούρνης, του Λονδίνου, του Σαν Φρανσίσκο και της Αστόρια ή οι επαγγελματίες λομπίστες που ψηφίζονται μεταξύ τους ως πρόεδροι σωματείων που δήθεν ενδιαφέρονται για τα ελληνικά θέματα;
Όλοι χρειάζονται και κανένας δεν πρέπει να αποκλείεται. Και οι ομογενείς με πορεία και διαδρομή και οι ιερείς και οι άρχοντες του Πατριαρχείου και απλοί εθελοντές με παρουσία στην ομογένεια.
Η ευκαιρία
Η Ορθόδοξη Εκκλησία και οι άνθρωποι που συνδέονται με αυτή εκτός Ελλάδος παραδοσιακά εργάζονταν επισήμως, αλλά και παρασκηνιακά για την χώρα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακόμη και στο στρατηγικό σχέδιο της για τους απόδημους που έβγαλε στη δημοσιότητα είχε την Εκκλησία στο περιθώριο. Ελάχιστη συνεργασία μηδενική συμβολή.
Όταν παραδοσιακά η Αρχιεπισκοπή Αμερικής ήταν ένα «πέρασμα» στον Λευκό Οίκο ή ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε έναν λόγο κατευναστικό απέναντι στον απρόβλεπτο Ερντογάν.
Όμως το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αντί να βοηθά την Εκκλησία δημιουργεί προβλήματα. Περιορίζοντας τις δυνατότητες των πρεσβειών, ψέγοντας τους διπλωμάτες να μην έχουν πολλά-πολλά με ιερείς και κάνοντας δημόσιες σχέσεις με συγκεκριμένα κέντρα ομογενών που αναφέρονταν στην Αθήνα και τους «φίλους» τους. Και δημιουργώντας τεχνητή ανασφάλεια με τη χρηματοδότηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την Αθήνα.
Η νέα γραμματέας απόδημων Ελλήνων και νομικός Μ. Μυρογιάννη έχει όλη την εικόνα μπροστά της. Είναι στο χέρι της να την αλλάξει. Αρκεί να το επιτρέψουν οι προϊσταμένοι της και δώσει το πράσινο φως ο Κ. Μητσοτάκης.
“Μελχισεδέκ”
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”