Του π. Ηλία Μάκου
Πριν 60 χρόνια (στις 26 Σεπτεμβρίου 1964) επέστρεψε η κάρα του αποστόλου Ανδρέα στην Πάτρα από το ναό του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό.
Και είναι ένα πολύεδρο διαμάντι, που μας δίνει την αφορμή να θαυμάσουμε όλες τις πλευρές της απαστράπτουσας λαμπρότητας του αποστόλυο Ανδρέου και να τον μιμηθούμε στο θερμό ζήλο του για την ενάρετη ζωή.
Αντιπροσωπεία εκ μέρους του πάπα Παύλου του ΣΤ΄, με επικεφαλής τον Καρδινάλιο Μπέα, μετέφεραν την κάρα του Αποστόλου Ανδρέου και την παρέδωσαν στον τότε Μητροπολίτη Πατρών Κωνσταντίνο, στην πλατεία Τριών Συμμάχων, ενώπιον χιλιάδων λαού, 20 αρχιερέων, του τότε προέδρου της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου κ. ά.
Η κάρα του αποστόλου Ανδρέα, ο οποίος είχε μαρτυρικό σταυρικό τέλος στην Πάτρα, βρέθηκε στο Βατικανό όταν το 1462 ο Θωμάς Παλαιολόγος την παρέδωσε μέσα σε επίχρυση θήκη, που έφερε την επιγραφή «ο Θησαυρός των Πατέρων», στους Καθολικούς, για να την προστατεύσει από τους Τούρκους.
Και αυτή την κάρα προσκυνούν και παίρνουν δύναμη χιλιάδες πιστοί. Αυτή η κάρα, όπως όλα άλλωστε τα λείψανα των αγίων, εμπνέει και παρέχει πίστη.
Η γνήσια και ζωντανή πίστη δεν είναι δυνατόν να καταγραφεί σ’ έναν στατιστικό πίνακα και από αυτόν να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέγεθος της επιρροής της και για τις μεταβολές, τις αλλαγές και τις μεταμορφώσεις, που προκαλεί.
Η κάρα του αποστόλου Ανδρέα είναι ένας δείκτης πίστης, η οποία αποτελεί «αποκεκρυμμένον μυστήριον» και εισχωρεί, θαυμαστά πολλές φορές, στα «μη βλεπόμενα» και αποκρυπτογραφεί το ιερογλυφικό της καρδιάς μας.
Αλλά και φανερώνει, με τις θαυματουργίες της, ότι η σχέση μας με το Θεό είναι πρωτίστως σχέση εμπιστοσύνης.
Μια εμπιστοσύνη, η οποία δεν προκύπτει βάσει αποδείξεων, συλλογισμών και επιχειρημάτων της λογικής, σαν «γιατί» και «διότι».
Τα λείψανα των αγίων μάς ενισχύουν αυτή την εμπιστοσύνη και μας οδηγούν στον πραγματικό ορισμό της πίστης.
Πιστεύω σημαίνει: Απορρίπτω τον ανθρωποκεντρισμό μου. Αρνούμαι την αυτάρκειά μου. Εξέρχομαι από τον εαυτό μου. Αποδεσμεύομαι από τα δεδομένα της φυσικής μου ζωής και παραδίδομαι στα χέρια του Λυτρωτή.
Όσες πολλές, όσες μεγάλες, όσο σκληρές και ανυπόφορες και αν φαίνονται οι θλίψεις και οι δοκιμασίες μας, ας ρίξουμε τα πάντα στον Θεό. Κι εμείς, με την υπομονή μας, ας δείξουμε αντοχή κι ελπίδα και θα δούμε πως γρήγορα θα μας έρθουν ημέρες αναψυχής, θα περάσουν τα μαύρα σύννεφα, τα μπουρούνια και τα χαλάζια και ο ήλιος της αγάπης του Θεού θα φαιδρύνει τη ζωή μας.