Του π. Ηλία Μάκου
Η ιστορική Μονή Νικάνορος, που είναι χτισμένη, κοντά στο ομώνυμο χωριό της Κόνιτσας, πάνω σ΄ έναν επιβλητικό και απόκρημνο και μυτερό βράχο, εόρτασε, με την συμμετοχή πλήθους πιστών, την Τετάρτη 7 Αυγούστου, με τη συμμετοχή πολλών πιστών από την ευρύτερη περιοχή.
Στη θεία λειτουργία και στη λιτάνευση της εικόνας και λειψάνου, οι προσκυνητές ένιωσαν μια διάθεση αγαλλίασης, βυθίζοντας, έστω και στιγμιαία, το βλέμμα της ψυχής τους στον κόσμο του επέκεινα, παραμερίζοντας ό,τι τους προσφέρει η καθαρή λογική και ο λογισμός.
Αναγνώρισαν ταπεινά τη φτώχεια του μυαλού μπροστά στον πλούτο του θείου φωτισμού, που ανοίγει νέους ορίζοντες.
Η ΜΟΝΗ
Ιδρύθηκε το 1816, σε θέση όπου προϋπήρχαν ερείπια παλαιάς Μονής, ως ένδειξη τιμής στον Όσιο, που έσωσε το 1815 τους κατοίκους από τη μεγάλη επιδημία πανούκλας, που μάστιζε όλη την περιοχή.
Ο ναός της Μονής, η οποία είναι ιστορικό διατηρητέο μνημείο, σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση, ενώ εδώ και 45 χρόνια, το 1975, έχει κλαπεί το παλαιό τέμπλο, μαζί με όλες τις εικόνες του.
Από την Περιφέρεια Ηπείρου αναστηλώθηκαν τα κελιά και τα άλλα βοηθητικά κτίσματα του Μοναστηριού, που υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές, λόγω κατολίσθησης.
ΑΝΟΙΓΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Το Μοναστήρι του Νικάνορος Κόνιτσας είναι μια θέα του Θεού, ένα άνοιγμα στον θεϊκό κόσμο. Τα μάτια του ανθρώπου δεν χορταίνουν με όσα ωραία κι αν δουν στον κόσμο αυτό (κι είναι τόσο ωραία, τα ωραία της γης!).
Τ’ ανθρώπινα μάτια είναι πλασμένα να βλέπουν πολύ πέρα από τα γήινα, πολύ μακρύτερα από τα αισθητά, πάνω από της φθοράς τα οράματα. Είναι φακοί, που αντικατοπτρίζουν τις υπερδιάστατες πνευματικές πραγματικότητες.
Στο Μοναστήρι του Νικάνορα, όπως και σε κάθε Μοναστήρι, ο άνθρωπος «μαντεύει» πως αν δεν φθάσει να αντικρύσει την ωραιότητα του Θεού, δεν θάβρει πουθενά σταματημό και αναπαυμό.
Γι’ αυτό γυρεύει το Θεό, για να καταπαύσουν οι ασίγαστοι πόθοι του. Στο καθολικό του Μοναστηριού νιώθεις πως η καθαρότητα έχει ένα απύθμενο βάθος.
Δεν συμβιβάζεται με υποκριτικά ελατήρια, με ιδιοτελείς σκοπούς, με υστεροβουλίες. Ο καθαρός ρίχνει στο χωνευτήρι της αναγέννησης πάθη, αδυναμίες, συμφέροντα, ελαττώματα.
